See ajajärk sai aga väärika punkti, sest vanameistrid koos eessõudja Johann Poolaku ja Mihhail Kušteiniga võitsid olümpia B-finaali: selja taha jäeti nii Norra kui ka Rumeenia, kes pääsesid Pariisi meie ees.
«See oli hea sõit, parem kui eelmised,» kostis Sinisalo aluse välja sõidetud aja 5.50,55 kohta härdalt. «Need emotsioonid on veel mu sees peidus, aga see oli pikk rännak ja olen õnnelik, et lõpetasime selle positiivse noodiga. See oli kuttidelt hea esitus. Nagu öeldakse – viimane tants.»
Sinisalo sai Eesti koondise peatreeneriks 2019. aasta lõpus, kui meie sõudmine oli omadega vaat et aegade halvimas seisus. Sest aasta enne Tokyo olümpiat polnud kellelgi OM-pääset.
Tema juhendamisel sai neljapaat aga uue hingamise ning jõudis nii Tokyo kui ka Pariisi mängudele. Nõnda on soomlasel tekkinud Eestiga ja siinsete sõudjatega emotsionaalne side, kuid kas see tähendab ka seda, et ta meiega jätkab, pole veel selge.
«Pean mõtlema ja vaatama. Oleme alaliiduga küll rääkinud, aga mulle on tehtud ka muid pakkumisi. Emotsionaalselt tahaksin ma jätkata, aga elus on ka muid tegureid,» viitas ta nii finantspoolele kui ka eraelule. «Praegu kavatsen kuu aega igatahes vabaks võtta, sest sel aastal pole ma oma naist väga palju näinud. Pärast seda mõtlen, mis edasi.»
Ent temaga või ilma, millistes värvides näeb kogenud juhendaja Eesti sõudmise tulevikku? Heledates või tumedates? «Meil on kutte nagu Uku Siim Timmusk, Kaarel Kiiver, Christopher Hein, potentsiaalselt veel Daniil Gulov, kes Narvast sirgub. Võimalusi jagub. Raske on isegi kõiki nimetada, sest talenti kasvab peale.